Παράλληλα με τον "επετειακό" Κ.Π. Καβάφη φέτος θα εντρυφήσουμε και στην ποίηση του Τάσου Λειβαδίτη, με αφορμή ίσως και τους υπέροχους στίχους του στο τραγούδι "Βρέχει στη φτωχογειτονιά" που πλαισίωσε τη φετινή εργασία μας στη Γλώσσα (Α' γυμνασίου) για τη γειτονιά μας. Ειρωνικός και αυτοσαρκαστικός, όχι στην ένταση του Καβάφη, απείρως λυρικότερος, καθόλου γλυκερός, πικρά επηρεασμένος από την ιστορική συγκυρία, βαθύς και ταυτόχρονα απλός φιλοσοφικός λόγος... Αγαπημένοι στίχοι, απόσταγμα ζωής. Αγαπημένος ποιητής. Μερικά σκόρπια ψήγματα :
*Ίσως να το ‘βρα. Αλλά δε θα σας το πω. Γιατί τότε εσείς τι θα ψάχνετε;
*Οι άνθρωποι βιάζονται: έγνοιες, βιοτικές συνθήκες, όνειρα, συμβιβασμοί -
πού καιρός να γνωρίσουν τη ζωή τους.
* ...Eγώ κάθομαι εδώ, ολομόναχος,
μέσα σε τούτο το υγρό υπόγειο, έξω βρέχει,
και μετράω τα σφάλματα που έκανα, τις μάχες που έδωσα,
τις δίψες, τις παραχωρήσεις,
μετράω τις κακίες μου, κάποτε θαυμαστές, τις καλωσύνες μου
συχνά επηρμένες, μετράω, μετράω, δίχως ποτέ μου
να τελειώνω...
*Όταν λες: μισώ, ο πρώτος φόνος του κόσμου ξαναγίνεται μέσα σου.
* Γιατί οι άνθρωποι, σύντροφε, ζουν απ’ τη στιγμή που βρίσκουν μια θέση
στη ζωή των άλλων.
* “Αύριο”, λες,
και μέσα σ’ αυτήν τη μικρή αναβολή παραμονεύει ολόκληρο
το πελώριο ποτέ.
Να ‘σαι τόσο πρόσκαιρος, και να κάνεις όνειρα
τόσο αιώνια!
* Αφού έζησα όλο το μαρτύριο της ελπίδας, έφτασα στο πιο απάνθρωπο έγκλημα: να πιστέψω στους ανθρώπους.
* Και κάθε βράδυ κοιμάσαι μ’ έναν θησαυρό: αυτήν την πολυσήμαντη αυριανή σου μέρα.
* η αμαρτία μας: ότι θελήσαμε πολλά, το έγκλημά μας: πράξαμε τόσα λίγα
* Ποτέ δε φανταζόμουν ότι τόσες πολλές μέρες κάνουν μια τόσο λίγη ζωή.
* Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή*
*Δώσ’ μου τα χέρια σου να κρατήσω τη ζωή μου*
*μια φέτα ψωμί που δε θα τη μοιραζόμαστε πώς να την αγγίξω;*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου