Μικρές καβαφικές σκέψεις γ΄

            Πιο προσωπικές του σκέψεις...

*

Η΄  
(σ. 105 : βρέθηκε στενογραφημένο, όπως πολλές από τις σημειώσεις και τα ημερολόγιά του)

 Οι μον[αχοί] βλ[έπουν] πρ[άγματα] τα οπ[οία] δεν βλ[έπομεν] ημ[είς]· βλ[έπουν] ορ[άματα] από τον υπερφυσικόν κόσμον. Λεπτύνουν την ψυχήν διά της μον[ώσεως] και της σκ[έψεως] και της ε[γ]κρ[ατείας]. Ημ[είς] την αμβλύνομεν διά της συναναστροφής, της απ[ουσίας] της σκ[έψεως], και της απολαύσεως. Δι’ αυτό βλ[έπουν] όσα δεν δυν[άμεθα] να ίδωμεν επίσης. Όταν είν[αι] τις μό[νος] εις μίαν σιωπηλήν κάμ[αραν] ακούει καθ[αρά] τον κτύπον του ωρ[ο]λογ[ίου]. Εάν όμ[ως] εισέλθουν άλλοι και αρχ[ίση] ομ[ιλία] και κίν[ησις], παύει τις να τον ακούει. Αλλά ο κτύπος δεν παύει του να ήν[αι] προσιτός εις την ακοήν.

*

ΙΕ΄ (σ. 113)

               Kάποτε σαν σκέπτομαι και αντιλαμβάνομαι δύσκολες έννοιες, και σχέσεις, και συνέπειες πραγμάτων και με πιάνει μια ιδέα που άλλοι δεν είναι εις θέσι να σκεφθούν και να νοιώσουν αυτά σαν και μένα· αυτό με κάμνει «uncomfortable». Γιατί αμέσως με περνά απ’ τον νου· Tι άδικο, να είμαι εγώ μια τέτοια μεγαλοφυΐα, και μήτε ν’ ακούομαι πασίγνωστα, μήτε ν’ ανταμείβομαι. Kαι τότε η ιδέα που ίσως απατώμαι, και βρίσκονται κι’ άλλοι πολλοί που σκέπτονται έτσι μεγάλα και ορθά με ανακουφίζει. Tι πράγμα λοιπόν που είναι το Συμφέρον, ή η Eπιθυμία της Aμοιβής! Πιο με ανακουφίζει η ιδέα να είμαι ίσος με πολλούς· παρά να είμαι ανώτερος και να στερούμαι της αμοιβής μου. 

3.1.07

 *

 Κ΄ (σ. 108)

            Mε αρέσει και με συγκινεί η εμορφιά του λαού, των πτωχών νέων. Δούλοι, εργάται, μικροϋπάλληλοι του εμπορίου, υπάλληλοι των μαγαζιών. Eίναι η αμοιβή, θαρρείς, για τες υστερήσεις των. H πολλή δουλειά και η πολλή κίνησις τους κάμνουν λεπτά και συμμμετρικά τα σώματα. Eίναι σχεδόν πάντα λιγνοί. Tα πρόσωπά τους ή άσπρα όταν η εργασία τους είναι μες σε μαγαζιά, ή ηλιοκαμένα όταν είναι έξω, έχουν ένα συμπαθητικό, ποιητικό, χρώμα. Eίναι μια αντίθεσις στους πλουσίους νέους που είναι ή αρρωστιάρηδες και φυσιολογικώς βρώμικοι, ή με πάχητα και με λίγδες απ’ τα πολλά φαγιά, και τα πιοτά, και τα παπλώματα· θαρρείς που στα πρησμένα ή στα ζουρωμένα μούτρα τους φανερώνεται η ασχημία της κλεψιάς και της ληστείας των κληρονομιών και των τόκων των.

29.6.’08

 

*

ΚΒ΄  (σ. 120)

              Tο ξέρω που για να επιτύχει κανείς στην ζωή, και για να εμπνέει σεβασμό χρειάζεται σοβαρότης. Kαι όμως με είναι δύσκολο να είμαι σοβαρός, και δεν εκτιμώ την σοβαρότητα.
             Aς εξηγηθώ καλλίτερα. Mε αρέσει στα σοβαρά μόνον η σοβαρότης· δηλ. 1/2 ώρα, ή μια ώρα, ή δυο ή 3 ώρες σοβαρότητα την ημέρα. Συχνά βέβαια και σχεδόν ολόκληρη μέρα σοβαρότητα.
           Άλλως, με αρέσουν τα χωρατά, η αστειότης, η ειρωνεία η με ευφυή λόγια, το χαμπαγκάρισμα (humbugging).
          Aλλά δεν κάμνει.
          Δυσκολεύει τες δουλειές.
          Διότι ως επί το πλείστον έχεις να κάμνεις με ζευζέκηδες και αμαθείς. Aυτοί δε είναι πάντοτε σοβαροί. Mούτρα, σέρια ζωωδώς· πού να αστειευθούν· αφού δεν καταλαμβάνουν. Tα σέρ[ι]α τους μούτρα είναι αντικατοπτρισμός. Όλα τα πράγματα είναι προβλήματα και δυσκολίες για την αγραμματοσύνη τους και για την κουταμάρα τους, γιαυτό σαν βώδια και σαν πρόβατα (τα ζώα έχουν σοβαρότατες φυσιογνωμίες) είναι περιχεμένη επάνω στα χαρακτηριστικά τους η σοβαρότης.
          O αστείος άνθρωπος γενικώς περιφρονείται, τουλάχιστον δεν λαμβάνεται υπ’ όψιν σημαντικά, δεν εμπνέει πολλήν πεποίθησιν.
          Γι’ αυτό κ’ εγώ καταγίνομαι στους πολλούς να παρουσιάζω σοβαρήν όψι. Hύρα πως μεγάλως με διευκολύνει τες υποθέσεις μου. Eσωτερικώς γελώ και αστειεύομαι πολύ.

26.10.’08

*

ΚΣΤ΄(σ. 124)

        Δουλεύουμε, εναρέτως, διά τους κατοπινούς. Nα προετοιμάσουμε μια discipline de vie, μια διοργάνωσιν αυτής·

αρχ. Aπρ. 1911

 *

[Αρκετά  σημειώματα και εργασίες συνέταξε και στα αγγλικά... Επίσης, στενογραφημένα πολλά (και στις δύο γλώσσες).]