Καλό μήνα...

         

                  Αύγουστος... ο τελευταίος μήνας του χρόνου σύμφωνα με το βυζαντινό (και εκκλησιαστικό) ημερολόγιο, ο τελευταίος του καλοκαιριού, μήνας των μελτεμιών, της ευλόγησης των σταφυλιών (ημέρα Μεταμορφώσεως), με τα μερομήνια και τις δρίμες (δεισιδαιμονίες σαν τα καλικαντζάρια), το μικρό Πάσχα του καλοκαιριού με τη γιορτή της Κοίμησης της Θεοτόκου, το αυγουστιάτικο φεγγάρι...
                 Θερινή ραστώνη και ηλιοκαμένα πρόσωπα. Ωστόσο το φωτογραφικό κέρασμα είναι το κεφάλι σφριγηλού αγάλματος εφήβου (ή θεού) από το ναυάγιο των Αντικυθήρων, από αστραποβόλο λευκό παριανό μάρμαρο, φαγωμένο από λιθοφάγους θαλάσσιους μικροοργανισμούς (στα σημεία όπου δεν καλυπτόταν από άμμο του βυθού). Υπέροχο, με μια αδιόρατη θλίψη ίσως... 

Μα γιατί το τραγούδι να `ναι λυπητερό
με μιας θαρρείς κι απ’ την καρδιά μου ξέκοψε...

(από το τραγούδι Αύγουστος του Ν. Παπάζογλου, Χαράτσι 1984)