Στις 2 Αυγούστου 2013 συμπληρώνονται 100 χρόνια από την κατάκτηση της κορυφής του Ολύμπου που έγινε από τον Χρήστο Κάκαλο, κυνηγό αγριοκάτσικων από το Λιτόχωρο ως οδηγό, και τους διάσημους τότε Ελβετούς Frederic Boissonnas, φωτογράφο & εκδότη, και Daniel Boud-Bovy, ακαδημαϊκό δάσκαλο (πρύτανη σχολής Καλών τεχνών), συγγραφέα & τεχνοκριτικό.
 |
| Χρ. Κάκαλος (κυνηγός) |
 |
| Ο γαλλοελβετός που αγάπησε μέσα από το φακό του την Ελλάδα, Frederic Boissonnas. H ζωή του«προσανατολίστηκε και φωτίστηκε από τη μαγεία της Ελλάδας», όπως ο ίδιος έχει γράψει. |
Στις 28 Ιουλίου φθάνουν στο Λιτόχωρο με καΐκι από τη Θεσσαλονίκη και, αφού παίρνουν για οδηγό τον κυνηγό αγριοκάτσικων Χρήστο Κάκαλο (1882-1976), ξεκινούν την επόμενη ημέρα για τη Μονή Αγίου Διονυσίου εν Ολύμπω, όπου φθάνουν το μεσημέρι. Ανηφορίζουν το παλιό μονοπάτι στα βόρεια του μοναστηριού και κατασκηνώνουν στην Πετρόστρουγκα.
Στις 30 Ιουλίου αφήνουν την Πετρόστρουγκα και το κατεστραμμένο από μεγάλη πυρκαγιά δάσος της, ανηφορίζουν στη Σκούρτα και αφού διασχίσουν το «λαιμό» φθάνουν στην άκρη του σημερινού «Οροπεδίου των Μουσών», που αμέσως βαφτίζουν «Λιβάδι των θεών». Στη συνέχεια ανεβαίνουν στον Προφήτη Ηλία και εξερευνούν τη βάση του Στεφανιού. Βαφτίζουν το Στεφάνι «Θρόνο του Διός», ενώ στο Σκολιό δίνουν την περίεργη ονομασία «Μαύρη κορυφή», γιατί εκείνη την ώρα ήταν σκοτεινή η πλευρά της προς τα Μεγάλα Καζάνια.
Από το οροπέδιο κατεβαίνουν απότομες σάρες και σε δύο ώρες φθάνουν στην άκρη του δάσους, όπου υπήρχε μία καλύβα ξυλοκόπων (σήμερα εκεί βρίσκεται το μικρό ξέφωτο, ΒΑ του καταφυγίου «Σπήλιος Αγαπητός», που λειτουργεί ως ελικοδρόμιο).
Στις 31 Ιουλίου, ενώ η ομάδα έχει αποφασίσει να επιστρέψει στο Λιτόχωρο, κοντά στο μοναστήρι αποφασίζουν να επιχειρήσουν την ανάβαση στην ψηλότερη και απάτητη κορυφή του Ολύμπου. Έτσι επιστρέφουν στα Πριόνια, όπου το βράδυ δοκιμάζονται από μία φοβερή θύελλα. Την επόμενη μέρα, αρκετά ταλαιπωρημένοι, ανηφορίζουν το Μαυρόλογγο και το απόγευμα φθάνουν στην καλύβα όπου και διανυκτερεύουν.
Πριν ακόμα ξημερώσει ξεκινούν με ομίχλη, χαλάζι και δυνατό αέρα. Μετά από μία κοπιαστική ανάβαση από μικρές χαραδρώσεις, σάρες και απότομους γλιστερούς βράχους, βρίσκονται πάνω σε μία στενή κορυφογραμμή (από την περιγραφή φαίνεται ότι ανέβηκαν κατευθείαν από τα Ζωνάρια).
Σκαρφαλώνοντας συνέχεια μέσα στην ομίχλη, ο Χρήστος Κάκαλος μπροστά ξυπόλητος και πίσω οι δύο Ελβετοί δεμένοι με σχοινί, ανεβαίνουν τελικά σε μία «καταφαγωμένη» κορυφή που βαφτίζουν «Κορυφή της Νίκης» (προς τιμήν της νίκης των ελληνικών στρατευμάτων στο Σαραντάπορο), νομίζοντας πως είναι η ψηλότερη κορυφή του Ολύμπου. Οι Ελβετοί γράφουν λίγα λόγια για την ανάβαση σε μία κάρτα, τη βάζουν μέσα σε ένα μπουκάλι και το τοποθετούν προσεκτικά κάτω από ένα σωρό από πέτρες για να το προστατεύσουν (βρέθηκε 14 χρόνια μετά, στάλθηκε στην Ελβετία και σήμερα βρίσκεται στα γραφεία της Ε.Ο.Ο.Α.).
Σε ένα ξάνοιγμα όμως του καιρού βλέπουν μία άλλη φοβερότερη κορυφή ψηλότερα από το σημείο που βρίσκονται και καταλαβαίνουν το λάθος τους. Απογοητευμένοι κατεβαίνουν από την απόκρημνη κορυφή που τώρα ονομάζουν «Ταρπηία Πέτρα» (σ. βράχος στη Ρώμη -λόφος Καπιτώλιου- από όπου γκρέμιζαν κακούργους, προδότες...).
Ο Χρήστος Κάκαλος αμίλητος κατεβαίνει την απότομη κόψη. Σταματάει. Μπροστά του ο «κατακόρυφος διάδρομος» που οδηγεί στην ψηλότερη κορυφή. Όπως γράφει αργότερα ο Boissonnas: "στην καρδιά κάθε θνητού βρίσκεται ένα κομματάκι από τη φωτιά του Προμηθέα"."Επάνω;" ρωτάει. Οι Ελβετοί του γνέφουν καταφατικά. Ο Κάκαλος ρίχνεται μπροστά και σκαρφαλώνει με πείσμα τους λείους και επικίνδυνους βράχους, ενώ ακολουθούν οι δύο Ελβετοί. Σε λίγο φτάνει στο τέρμα- δεν πάει παραπάνω, είναι στην κορυφή.
Έτσι στις 2 Αυγούστου 1913 (με το νέο ημερολόγιο), ώρα 10 και 25΄ το πρωί κατακτήθηκε η ψηλότερη κορυφή της Ελλάδος- απάτητη μέχρι εκείνη τη στιγμή- η κορυφή του Ολύμπου. Κατακτητές της οι Χρήστος Κάκαλος-ξυπόλητος, λέγεται- Frederic Boissonnas και Daniel Baud Bovy. Ο Χρήστος Κάκαλος έγινε αργότερα ο πρώτος επίσημος οδηγός του Ολύμπου και για τελευταία φορά ανέβηκε στην ψηλότερη κορυφή, το Μύτικα, το 1972.
 |
| Ο Frederic Boissonnas στο Μύτικα με τη σημαία της Ελβετίας (πηγή) |
Πηγή πληροφοριών- αντιγραφή από την ιστοσελίδα της Ελληνικής Ομοσπονδίας Ορειβασίας Αναρρίχησης.
Δείτε και εδώ.
Επίσης, στοιχεία για τους δύο αυτούς άντρες δείτε εδώ .
ΥΓ. 93 χρόνια μετά 19-8-2006 κατακτήθηκε -πρώτη κορυφή- και από εμάς νωρίς το πρωί. Τότε δεν υπήρχε το"άγχος" των ωραίων φωτογραφικών κάδρων για να συντηρούνται τις αναμνήσεις, ούτε καν το κολωνάκι δε φωτογραφηθηκε, παρά μόνο ως φόντο πιο προσωπικών στιγμιοτύπων. Κρίμα, όμως βάρυναν άλλα τότε... Ωστόσο, να μια εικόνα της βραχώδους κορυφής (2917 μ., τώρα λέγεται 2918), της ψηλότερης της Ελλάδας!
 |
| Μύτικας, 2917μ., Όλυμπος 19/8/2006 |
*
Αυτή ήταν η εκατοστή (100η) ανάρτηση του ιστολογίου μας !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου