Διακοπές β΄

Κένταυρος, Άνω Βόλος

          Στο βουνό των Κενταύρων, υβριδικών μορφών της μυθολογίας -μισοί άνθρωποι, μισοί άλογα- που ενσαρκώνουν τη βιαιότητα, την κτηνωδία της φύσης και των στοιχείων της, την επικινδυνότητα των καιρικών φαινομένων, όπως φαίνεται από την ιστορία του μοχθηρού κένταυρου Νέσσου και του Ηρακλή. Ωστόσο, ο γνωστότερος κένταυρος του Πηλίου, ο

Χείρων, δάσκαλος του Αχιλλέα, γιος του Κρόνου (μεταμορφωμένου – από κει κληρονόμησε το γονίδιο ο γιος του ο Δίας- σε άλογο) και της νύμφης Φιλύρας (φλαμουριά), συμβόλιζε τη σοφία και την αφθονία της φύσης, τη θεραπεία μέσω των βοτάνων και άλλες σχετικές επιστήμες. 

          Και δεν είναι τυχαίο· η φύση έχει προικίσει το Πήλιο με πλούσια βλάστηση· βουνό δασωμένο με πλήθος δέντρων: από ελιές και οπωροφόρα, μηλιές, κυδωνιές, συκιές, αλλά και πλατάνια, οξιές, καστανιές, ιπποκαστανιές, φλαμουριές κ.α., που πολλές φορές σχηματίζουν σκιερά γεφύρια στο δρόμο σου, ανάσες δροσιάς και σκιάς (ευσκιόφυλλα ξύλα)· νερά τρεχούμενα σε ρέματα, αλλά και σε αυλάκια που περιτρέχουν κελαρύζοντας τους γεμάτους λουλούδια οικισμούς του βουνού, οι οποίοι σαν να ξεφυτρώνουν μέσα στην πυκνή βλάστηση. 

        

Τσιπουράδικο (στον Παγασητικό...)

  Πρόβατα, κατσίκια και γελάδια μυρίζουν και τα βλέπεις στις ποτίστρες, καθώς ανεβαίνεις από την πόλη του Βόλου (μετά τα παραδοσιακά τσίπουρα), περνώντας μέσα από το χιονοδρομικό Αγριόλευκες (στα Χάνια- θαμπές αναμνήσεις επιστρέφουν), με προορισμό την ανατολική πλευρά του βουνού, που δροσίζεται από το Αιγαίο και χαιρετίζει τον ήλιο κάθε ανατολή για να χάσει τα χρώματα της δύσης, αφού αυτός πέφτει από την πλευρά του Παγασητικού. 

Αγ. Μαρίνα Κισσού

Υπέροχα χωριά, με  παλιές εκκλησίες, φουντωτές πρασιές με λουλούδια και πλατάνια, όπως η εκκλησία του Κισσού (Αγία Μαρίνα, ιστορημένη από τον Χιοναδίτη λαϊκό αγιογράφο Παγώνη), η Τσαγκαράδα, το χαμένο και απλωμένο μέσα στο πράσινο χωριό με τις τέσσερεις συνοικίες και τον υπεραιωνόβιο πλάτανο, η Ζαγορά με την πλατανόβρυση (μαρμάρινη σε κορμό πλατάνου). 

Τσαγκαράδα

            Αυτό που ξεχωρίζει όμως το Πήλιο είναι – ειδικά το καλοκαίρι- ο συνδυασμός του πράσινου βουνού και της ασυναγώνιστης θάλασσας. Παραλίες καταπληκτικές, να σε αγκαλιάζουν μέχρι τα βάθη της ύπαρξης, χωρίς να σου προκαλούν δέος από το μέγεθος ή το βάθος, αλλά αγαλλίαση. Να μη θέλει να τις αφήσει κανείς, με τη γαλάζια απεραντοσύνη του ορίζοντα και φόντο καταπράσινες πλαγιές, βράχια με κάπαρες, σπηλιές… 

Θάλασσα...

Μυλοπόταμος

          Και τα χρώματα: δεν περιγράφεται το χρωματικό φάσμα της φύσης: θάλασσα το πρωί διάφανη, όπου πάνω της ο ήλιος χαράζει το χρυσό του μονοπάτι και κάνει την απέναντι πράσινη πλαγιά να καθρεφτίζεται ολοκάθαρα πάνω της, γαλάζια, τιρκουάζ, σκούρα μπλε, μαύρο μελανό καθώς πέφτει το σούρουπο με το στραφτάλισμα των ακτίνων του ήλιου, που χάνεται πίσω από το βουνό και θαμπώνει σε χακί πράσινα τα δέντρα της πλαγιάς με μουσικό χαλί τα τζιτζίκια. Πράσινο της οξιάς, μωβ-ροζέ ανοιχτό της δεντρομολόχας, κίτρινο του σπάρτου, σκούρο μπορντό/μπλαβί των καρπών της κουφοξυλιάς. Βραδινή δροσιά και πρωινό αεράκι... 

Η ομηρική ῥοδοδάκτυλος Ἠώς: ανατολή από τον ξενώνα..που σταδιακά γίνεται κροκόπεπλη Αυγή (Α. Καρκαβίτσας)

το κόκκινο φεγγάρι

"ντομάτα" της θάλασσας, Actinia equina
- σε βράχο μέσα στη θάλασσα με χιλιάδες μυδάκια ολόγυρα

μπαλκόνι στο Αιγαίο

            Πέτρες και βότσαλα, χαλίκι/άμμος χοντρή, άσπρες μικρές κροκάλες με διαφάνεια παριανού μαρμάρου να αφήνει το φως να τα διαπερνά και να φεγγίζουν. Να βουτάς στο βυθό και να διαπερνάς κοπάδια από ψαράκια που σκορπίζουν μπροστά σου, να βλέπεις τα λαμπυρίσματα του αμμώδους βυθού σαν παλλόμενες φωτεινές φολίδες ή ρολά αλυσίδας (που κλείνουν τι στο βυθό;). Αεράκι  θαλασσινό ιωδιούχο, που κάνει το φλοίσβο του κύματος να αναμοχλεύει το χοντρό χαλίκι της παραλίας ή να σπάει με θορυβώδη μανία, με ρόχθο στα βράχια και τις κοιλότητες που σμίλεψε με τα χρόνια το αλμυρό νερό στην πέτρα- πόσο λίγος ο άνθρωπος μπροστά στη δύναμη της φύσης, ακόμα κι όταν είναι ήρεμη…  Παραλίες: Παπά νερό, Μυλοπόταμος, Παρίσιανη και οι κορυφαίοι Άγιοι Σαράντα- και Νταμούχαρη, Φακίστρα, Χορευτό… Και τόσες άλλες εικόνες… 

Αγ. Σαράντα

Παπά νερό

Μυλοπόταμος

Ονειρικό δωμάτιο

         Βάση το Μούρεσι Πηλίου, ένας πολυτελής ξενώνας υπέροχος, μέσα στη δροσιά του πράσινου, με τη θέα τη θαλασσινή, την ανατολή από τη θάλασσα και το πύρινο πορφυρό φεγγάρι που αναδύεται και πάλι από το υγρό θαλασσινό κρεβάτι του, τη φιλόξενη και πολύ φιλική οικοδέσποινά του.

            Οι μέρες λίγες, τα χιλιόμετρα πολλά, όπως και τα μονοπάτια που δεν περπατήθηκαν, η θάλασσα που δεν την χορταίνεις αλλά τη χαίρεσαι όσο πουθενά, πολλά τα μέρη που μας περιμένουν σε άλλη εξόρμηση πιο χορταστική…Την επόμενη φορά!  Χρώματα, μυρωδιές, εικόνες αισθήσεις, ήχοι … Τι όμορφη που είναι η πατρίδα μας!

 

Μονοπάτια Πηλίου : περιμένουν να
τα περπατήσουν...

      ΥΓ. Κέρδος της εξόρμησης η ανάγνωση ενός κορυφαίου νατουραλιστικού (εκτενούς) διηγήματος του «Ζητιάνου» του Α. Καρκαβίτσα. Εξαιρετικό ως ιστορία, ηθογραφία, μυθοπλασία, δουλεμένη δημοτική γλώσσα (έργο του 1896-7), δείγμα ότι ο γιατρός Α.Κ. διέθετε "μακρινή σπουδή των ανθρώπων". Ένα αριστούργημα, που -όπως συμβαίνει με τα αριστουργήματα- παρουσιάζει ενδιαφέροντα στοιχεία και για μερικά ζητήματα του σήμερα. Εικόνες, συναρπαστικές περιγραφές, πλούσιες παρομοιώσεις. Διαβάστε το εδώ.

 

γαρδένια Πηλίου (Τσαγκαράδα)- φέρνει παλιά πολύ ανάμνηση

*
**

πηγή

              Και για να τριτώσουν οι θύμησες (χμ...), στο Πήλιο διαδραματίζεται η υπόθεση ενός συναρπαστικού βιβλίου του Βολιώτη συγγραφέα Κώστα Ακρίβου μς τίτλο "Ποιος θυμάται τον Αλφόνς" και θέμα τη ζωή ενός υπαρκτού προσώπου που έζησε μεγάλο μέρος της ζωής του στην Ελλάδα και πέθανε σε μια πορεία να συναντήσει εκούσια το τέλος στη φύση, στη χιονισμένη Κορομηλιά (Φλαμπούρι) Πηλίου, χτυπημένος από καρκίνο των πνευμόνων. Ο ψιλόλιγνος Αυστριακός Αλφόνς Χοχάουζερ (1906-1981) έζησε την περιπέτεια και την περιπλάνηση από 16 ετών, ήρθε στην Ελλάδα και τη λάτρεψε - πνεύμα και φύση. Προσωπικότητα πολυσχιδής και ικανότατος άνθρωπος, φτιαγμένος από άλλο υλικό, «σαν χρυσόσκονη και λάσπη μαζί στον ίδιο τενεκέ», βοσκός, ψαράς,  ασχολήθηκε με μια πρόδρομη μορφή εναλλακτικού τουρισμού στην πιο ουσιαστική μορφή του, με σεβασμό στη φύση και τον άνθρωπο (χωρίς πλαστικά, εφημερίδες, φωνές και αυτάρκεια του ξενώνα- για ξένους, μερικοί επώνυμοι- στο Τρίκερι, χώρο εξορίας των γυναικών τα χρόνια του Εμφυλίου, και μετά στο Κουλούρι). Πρωτοπόρος, οραματιστής, επίμονος, ιδιόρρυθμος. Κατηγορήθηκε για συνεργασία με τους ναζί, αρχαιοκαπηλία και άλλα. Παντρεύτηκε, βαφτίστηκε ορθόδοξος και έσβησε εδώ...

*

[Και δυο λόγια για κάποια συμπεράσματα, σχετικά με τις διακοπές στην Ελλάδα:

1. Πράγματι, έχουμε υπέροχη χώρα, αλλά δεν την προσέχουμε όλοι. Λίγα πράγματα μπορούν να βελτιώσουν την εικόνα μας (η οργάνωση της καθαριότητας π.χ.), να αναδείξουμε τα υπέροχα μνημεία και τοπία μας, να νοικοκυρέψουμε τον τόπο μας.
2. Πινακίδες : μόνο στην Ελλάδα δε σκεφτόμαστε να εξυπηρετήσουμε τους επισκέπτες και να τον πληροφορήσουμε με λειτουργικό τρόπο για τον τόπο μας. Όλα άναρχα και χωρίς οργάνωση. Επίσης, γενικότερο νοικοκύρεμα σε πινακίδες εμπορικές, στην τραγική κατάσταση δρόμων με τις λακούβες κλπ.
3. Οι εξορμήσεις στην Ελλάδα είναι καλύτερες τελικά με  μηχανή, για πρόσβαση παντού και άμεσο σταμάτημα για φωτογραφίες. Βέβαια, δεν είναι λειτουργική για τη μεταφορά των αναγκαίων…]