Τη φετινή χρόνια με όλα τα τμήματα της Β΄ γυμνασίου με τα οποία συνεργαζόμαστε στο μάθημα των Κειμένων Νεοελληνικής Λογοτεχνίας εξασκηθήκαμε σε διάφορες μορφές δημιουργικής γραφής, με αφορμή το μάθημά μας. Ξεκινώντας το μάθημα είπαμε να ρίξουμε μια ματιά στα περιεχόμενα, τους τίτλους των κειμένων και με πέντε από αυτούς- χωρίς να έχουμε διαβάσει, φυσικά, τα κείμενα- να συντάξουμε ένα δικό μας κείμενο με τη φαντασία μας. Στην αρχή τα παιδιά το θεώρησαν πολύ δύσκολο να συνδυάσουν δεδομένους τίτλους ως φράσεις δικού τους κειμένου. Στην πορεία, όμως, τα αποτελέσματα υπήρξαν εντυπωσιακά. Μερικοί προσπάθησαν να αξιοποιήσουν στο κείμενό τους όσο το δυνατόν περισσότερους. Ακολουθεί ενδεικτικά η εξαιρετική προσπάθεια της Φ.Μ. (με έντονους χαρακτήρες οι τίτλοι που αξιοποίησε). Μπράβο σε όλα τα παιδιά!
*
Φέτος το καλοκαίρι δεν έμεινα σχεδόν καθόλου στην Αθήνα. Πηγαίναμε από περιοχή σε περιοχή και περάσαμε από πολλές χαλασμένες γειτονιές, δυστυχώς. Τις θυμόμουν μες στη ζωντάνια και τη χαρά , τώρα δεν ξέρω τι έγινε.
Κάθε Κυριακή ήμασταν στη θάλασσα, γιατί ήταν επιθυμία της μάνας μου.Μια άλλη επιθυμία της ήταν να διαβάσω το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ - πολύ ωραίο βιβλίο! Θα μου μείνει αξέχαστη η βραδιά του Καραγκιόζη, ο οποίος είναι το ελληνικό θέατρο σκιών. Αυτό το είδαμε στο Αίγιο, λίγες μέρες πριν το μνημόσυνο του θείου μου του Βασίλη, που έγινε στ' άσπρο ξωκκλήσι του Αγίου Βασιλείου του Νέου. Επειδή είχα απορία, ρώτησα τη μητέρα μου τι συμβαίνει, όταν πεθαίνει ένα παιδί. Επειδή δεν ήξερε, μου είπε να πάω να ρωτήσω τον παπά, αλλά ντρεπόμουν και εγώ δεν πήγα.
Μετά πήγαμε όλη η οικογένειά μου να επισκεφτούμε τη γιαγιά μου στο Ναύπλιο, που φτιάχνει πολύ νόστιμο γλυκό του κουταλιού. Εκεί είδα και την τοπική ομάδα να παίζει αγώνα ποδοσφαίρου. Την άλλη μέρα ζήτησα από τον μπαμπάκα μου να με πάει σε ένα σόου (θέαμα) που είχε τον τίτλο "Άνθρωποι και δελφίνια".
"Επιτέλους, γυρίσαμε στην Αθήνα!" , είπα όταν γυρίσαμε σπίτι. Σε λίγο άρχιζαν τα σχολεία. Μόλις μπήκα στην πολυκατοικία, είδα τρία γράμματα για μένα. Φανταστείτε χαρά! Τα δύο γράμματα ήταν της Χαράς (από την κατασκήνωση) και ένα της Κωνσταντίνας με αναμνήσεις της από τη Γερμανία. Την άλλη μέρα η μητέρα μου με έβαλε να κάνω επανάληψη. Γιατί; Είπε πως πρέπει να είμαι προετοιμασμένη για το σχολείο.Όταν άνοιξα το βιβλίο των Μαθηματικών, είδα πως τα περισσότερα τα είχαμε κάνει στην έκτη δημοτικού και αναφώνησα : "Νά'σαι καλά, δάσκαλε". Ύστερα άνοιξα το βιβλίο της Ιστορίας : πρώτα το μάθημα για τη μάχη στις Θερμοπύλες και μετά για την καταστροφή των Ψαρών.
Έφτασε η μέρα του αγιασμού. Ξύπνησα χαρούμενη, αλλά με τη σκέψη ότι θα είμαι και πάλι στο σχολείο σκοτείνιασε το πρόσωπό μου. Μ' αυτά και μ' αυτά φτάσαμε σήμερα 18.9.2013 να σας γράφω αυτό το κείμενο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου