Λαβύρινθοι...

      Πριν από λίγο καιρό στα Κείμενα, με αφορμή το ποίημα του Τίτου Πατρίκιου "Η ιστορία του λαβύρινθου",  μιλήσαμε στην τάξη για τη μυθική μέθοδο, πώς ένας μύθος γνωστός και αγαπητός συμπλέκεται ποιητικά με τη σύγχρονη εποχή. Το ποίημα είναι αυτό.
      Ακούσαμε τον ίδιο τον ποιητή να το απαγγέλλει, ταξιδέψαμε στη Μινωική εποχή, θυμηθήκαμε το μύθο του Μινώταυρου και του Θησέα, είδαμε πώς απεικονίστηκε σε κεραμικά αγγεία και ψηφιδωτά, ανακαλύψαμε τα σύμβολα και τα αποκωδικοποιήσαμε- το Μίνωα, το Θησέα, το λαβύρινθο- χαρακτηρίσαμε τους πρωταγωνιστές, σχολιάσαμε τους θύτες και τα θύματα και προβληματιστήκαμε. Η πραγματικότητα που παρουσιάζει ο ποιητής δεν είναι καθόλου ωραιοποιημένη, αντίθετα αναγνωρίζουμε τη διάψευση των προσδοκιών. Αναρωτηθήκαμε :
-Ποιοι είναι οι σύγχρονοι λαβύρινθοι;
-Βρίσκονται μόνο έξω ή και μέσα μας;

σύγχρονοι λαβύρινθοι
(έγινε ζωντανά στην τάξη με ιδεοθύελλα στο wordle)

-Μινώταυρος γεννιέσαι ή γίνεσαι; Και η ευθύνη ποια;
-Η ανθρωποθυσία είναι κυριολεκτική μόνο ή και με λέξεις; 
-Ποιοι κινδυνεύουν και γιατί;
-Το παλιό δράμα επαναλαμβάνεται; Πολιτισμός, ανθρωπιά επικρατούν;
      Εξεικονίσαμε κάποια συμπεράσματά μας...

Θησέας :
 σε άσπρο φόντο και αισιόδοξα χρώματα

Μινώταυρος: σκοτεινό φόντο και ένταση

*

      Από την ποιητική συλλογή του Τ. Πατρίκιου  "Η Πύλη των λεόντων" (2002) παραθέτουμε και το ομώνυμο ποίημα, που μιλά για έναν άλλο "λαβύρινθο", μια άλλη "παγίδα":

Η Πύλη των Λεόντων

Τα λιοντάρια είχαν χαθεί από χρόνια
ούτε ένα δεν βρισκόταν σ’ όλη την Ελλάδα
ή μάλλον ένα μοναχικό, κυνηγημένο,
κάπου είχε κρυφτεί στην Πελοπόννησο
χωρίς ν’ απειλεί πια κανέναν
ώσπου το σκότωσε κι αυτό ο Ηρακλής.
Ωστόσο η θύμηση των λιονταριών
ποτέ δεν έπαψε να τρομάζει
τρόμαζε η εικόνα τους σε θυρεούς και ασπίδες
τρόμαζε τ’ ομοίωμά τους στα μνημεία των μαχών
τρόμαζε η ανάγλυφη μορφή τους
στο πέτρινο υπέρθυρο της πύλης.
Τρομάζει πάντα το βαρύ μας παρελθόν
τρομάζει η αφήγηση όσων έχουν συμβεί
καθώς τη χαράζει η γραφή στο υπέρθυρο
της πύλης που καθημερινά διαβαίνουμε.