14

Από την Εαρινή Συμφωνία (1938) του Γιάννη Ρίτσου 

Τις νύχτες
αφουγκραζόμουν τους θρόους της σιγής…

Κ' ήρθες εσύ.

*

Η αγάπη

πιο μεγάλη
απ’ τη σιωπή
γεφυρώνει το θεό με τον άνθρωπο
και γεμίζει το απέραντο χάσμα
με φτερά και λουλούδια.
Κλείνω τα μάτια.
Ζω κι αγαπώ.

*

Αγάπη Αγάπη
δε μου ’χες φέρει εμένα
μήτ’ ένα ψίχουλο φωτός για να δειπνήσω…
Τα τρυφερά λυκόφωτα
οι πράες καμπύλες των βουνών
και τα λαμπρά βράδια του θέρους
με ρωτούσανε πού είσαι ω Αγάπη.
Μα εγώ δεν είχα τι ν’ αποκριθώ
κ’ έφευγα σιωπηλός
ρίχνοντας χάμω τη μορφή μου
για να καλύψω την ταπείνωσή μου.
Οι ωχρές αυγές
ακουμπούσαν στο περβάζι μου
το διάφανο πηγούνι τους
κάρφωναν στο πλατύ μου μέτωπο
τα μεγάλα γαλάζια τους μάτια
και με κοιτούσαν με πικρία
ζητώντας ν’ απολογηθώ…

* 

γιατί αργούσες να ’ρθεις Αγάπη…
Ζητώντας το θεό
ζητούσα εσένα.

*

Σφίγγω το χέρι σου. 
Τι μου λείπει

για να μισήσω τη ζωή;…

*

Δεν ξέρω πια να τραγουδώ.

Σου ανήκω.
Η ζωή μού ανήκει.

*

...τι προετοιμάζεται για μας

μέσα στο βλέμμα των θεών
πίσω απ’ αυτή τη φωταψία;