Καλό μήνα...

χειμώνας του Mucha Alphonse

...Φεβρουάριο (διαβάστε κι εδώ). Δεύτερος μήνας του ημερολογίου, ο τελευταίος του ρωμαϊκού, ο τελευταίος του χειμώνα, ενώ η 1η Φεβρουαρίου ανήκε στο μήνα Ανθεστηριώνα του αττικού ημερολογίου. Η ονομασία από λατινικό ρήμα που σημαίνει καθαίρω, εξαγνίζω: δεν είναι τυχαίο μάλλον ότι οι απόκριες (τέλος κατανάλωσης κρέατος, έναρξη σαρακοστής) τις περισσότερες φορές εορτάζονται το μήνα αυτόν.
        Στο Βυζάντιο μάλιστα διοργάνωναν το μακελλαρικόν (των κρεοπωλών) ιπποδρόμιον, αγώνες στον ιππόδρομο πριν από τη Σαρακοστή, κατά τη διάρκεια της οποίας δεν τελούνταν αγώνες. Τότε τραγουδούσαν και το επερχόμενο έαρ, την άνοιξη που πλησίαζε, όπως και οι αρχαίοι γιόρταζαν την περίοδο αυτή τα Ανθεστήρια και οι σύγχρονοι Έλληνες λέμε: ο Φλεβάρης κι αν φλεβίσει καλοκαίρι θα μυρίσει. 

από το φοβερό χειμώνα του 2004 στη Λήμνο

       Δέντρο του χειμώνα που ανθίζει, η αμυγδαλιά: η Φυλλίς από τη Θράκη είναι ερωτευμένη με τον Δημοφώντα, γιο του Θησέα- από την Αθήνα φυσικά. Ο νέος στενοχωριέται που για πολύ καιρό βρίσκεται μακριά από την πατρίδα του και φεύγει για την Αθήνα υποσχόμενος σύντομα να επιστρέψει. Ο καιρός περνά, η Φυλλίς μέσα στη μοναξιά και τη θλίψη πιστεύοντας ότι ο Δημοφών την ξέχασε, πεθαίνει. Οι θεοί τη μεταμορφώνουν σε δέντρο μοναχικό και θλιμμένο, χωρίς φύλλα σαν ξερό. Ο Δημοφών, ωστόσο, κάποιο χειμώνα επιστρέφει και βρίσκει την πρώην αγαπημενη του δέντρο ξερό και μόνο μέσα στη βαρυχειμωνιά. Και το αγκαλιάζει συντετριμμένος, κι εκείνο ανθίζει τα ροζ-λευκά άνθη και από τότε τα λεπτά κλαριά του στολίζονται με τα υπέροχα και ευαίσθητα άνθη του, το μόνο μέσα στο χειμώνα. (Και πια είναι δίπλα- δίπλα οι δυο τους ως δρόμοι στο κέντρο της Αθήνας).

Ανθάκια αμυγδαλιάς, λόφος Αγίου Νικολάου, Λήμνος

        Πρώτη Φεβρουαρίου, μνήμη αγίου Τρύφωνα, προστάτη των αμπελιών και των γεωργών που την περίοδο αυτή κλαδεύουν και ετοιμάζονται για την επικείμενη αναγέννηση της φύσης.

Άγιος Τρύφων : κρατά άλλοτε σκεπάρνι, άλλοτε κλαδί αμπέλου ή άλλου φυτού