Ποσειδωνιάται (συνέχεια β΄)

Ποσειδωνιάταις τοις εν τω Τυρρηνικώ κόλπω το μεν εξ αρχής Έλλησιν ούσιν εκβαρβαρώσθαι Τυρρηνοίς ή Ρωμαίοις γεγονόσι και την τε φωνήν μεταβεβληκέναι, τα τε πολλά των επιτηδευμάτων, άγειν δε μιαν τινα αυ- τούς των εορτών των Ελλήνων έτι και νυν, εν η συνιόντες αναμιμνήσκονται των αρχαίων ονομάτων τε και νομίμων, απολοφυράμενοι προς αλλήλους και δακρύσαντες απέρχονται.  ΑΘΗΝΑΙΟΣ

Την γλώσσα την ελληνική οι Ποσειδωνιάται
εξέχασαν τόσους αιώνας ανακατευμένοι
με Τυρρηνούς, και με Λατίνους, κι' άλλους ξένους.
Το μόνο που τους έμενε προγονικό
ήταν μια ελληνική γιορτή, με τελετές ωραίες,
με λύρες και με αυλούς, με αγώνας και στεφάνους.
Κ' είχαν συνήθειο προς το τέλος της γιορτής
τα παλαιά τους έθιμα να διηγούνται,
και τα ελληνικά ονόματα να ξαναλένε,
που μόλις πια τα καταλάμβαναν ολίγοι.
Και πάντα μελαγχολικά τελείων' η γιορτή τους.
Γιατί θυμούνταν που κι' αυτοί ήσαν Έλληνες-
Ιταλιώται έναν καιρό κι' αυτοί·
και τώρα πώς εξέπεσαν, πώς έγιναν,
να ζουν και να ομιλούν βαρβαρικά
βγαλμένοι -ω συμφορά!- απ' τον ελληνισμό.

(1906, κρυμμένο Κ.Π.Καβάφη) 

Γ. Ίσσαρη από το "Βένθος και πέλαγος",
 ιππόκαμπος σε λιβάδι ποσειδωνίας (υδρόβιο φυτό)

      [Η Ποσειδωνία ήταν μια αποικία της Νότιας Ιταλίας, νότια της Νεάπολης (αν σκεφτούμε τη "μπότα"  θα λέγαμε βρισκόταν πάνω από το κου ντε πιε  και πιο πάνω προς κνήμη) που ιδρύθηκε από μια άλλη αποικία (Αχαιών της Ελίκης και Ιώνων της Τροιζήνας) της Μεγάλης Ελλάδας, τη Σύβαρη (στην "καμάρα" της μπότας...). Η συνύπαρξη με ιταλικά φύλα οδήγησε πολύ νωρίς, ήδη από τον 3ο π.Χ. αιώνα, στον εκρωμαϊσμό των κατοίκων.]